حجت الاسلام و المسلمین مجتبی خندان از اساتید حوزه علمیه قم در گفت وگو با خبرنگار خبرگزاری حوزه در ساری، با اشاره به جایگاه والای امامزاده ناصرالحق اظهار داشت: جنبه های مختلف شخصیت والای امامزاده ناصرالحق، مخصوصا جنبه روایی ایشان باید به مردم آمل، مازندران و ایران شناخته شود.
استاد دانشگاه کاشان خاطرنشان کرد: شخصیت برجسته امامزاده ناصرالحق و نقش بی بدیل او در تاریخ تشیع، انکارناپذیر است؛ چه اینکه به فرموده آیت الله العظمی جوادی آملی، ناصر کبیر و ناصر صغیر، نقش وافری در ترویج تشیع داشته اند و بلکه خاندان ناصر کبیر بر مردم ایران حقّ حیات دارند؛ و آنها بودند که اهل بیت (ع) را به ما معرفی کردند.
وی افزود: امامزاده ناصرالحق، از نوادگان امام زین العابدین (ع) و از شاگردان امام هادی (ع) است که اگرچه شیعیان زیدی او را به واسطه سید متقی و مجاهد با کفار بودن، امام خود می دانند، اما به گواهی کلام ده ها تن از علمای اعلام، امامزاده ناصرالحق از علمای امامیه است؛ چه اینکه مؤیدات دیگری هم بر این امر، گواهی می دهد.
حجت الاسلام و المسلمین خندان اظهار کرد: یکی از جنبه های عظمت امامزاده ناصرالحق، آن است که ایشان همانند پدران و برادرش ابو عبدالله حسین بن علی بن حسن از راویان احادیث اهل بیت (ع) هستند؛ چه اینکه از برخی فرزندان او نیز روایت اهل بیت (ع) به ما رسیده است؛ که نگین آنها سید رضی، نوه دختری امامزاده ناصرالحق، و مؤلف نهج البلاغه است که برخی از کلمات امیرالمؤمنین علی (ع) را گردآوری کرده است.
وی ابراز کرد: امامزاده ناصرالحق، راوی برخی از کلمات امیرالمؤمنین علی(ع) در نهج البلاغه است و این افتخار مردم دیار علویان است.
۱- روایت امامزاده ناصرالحق در نهج البلاغه، خطبه ۵۰
حجت الاسلام و المسلمین خندان خاطرنشان کرد: سید ابوطالب آملی در کتاب تیسیر المطالب این روایت را از امامزاده ناصرالحق بیان می کند و همین روایت به عنوان خطبه ۵۰، در نهج البلاغه سید رضی، نوه امامزاده ناصرالحق جای می گیرد.
«وَ بِهِ قَالَ: أَخْبَرَنَا أبو عَبْدِ الله مُحَمَّدُ بن زَیْد الْحُسَیْنِی رحمه الله تعالی، قَالَ: أَخْبَرَنَا النَّاصِرُ لِلْحَقِّ الْحَسَنُ بن عَلِیٍّ رَضِیَ الله تَعَالَی عَنْهُ، قَالَ: حَدَّثَنَا أَخِی الْحُسَیْنُ بن عَلِیٍّ، عَنْ مُحَمَّدِ بن الوَلِیدِ، عَنْ مُحَمَّدِ ابْنِ أبی عُمَیْرٍ، عَنْ هِشَامٍ. عَنْ إِسْمَاعِیلَ الْجَعْفِی، قَالَ: قَالَ لِی أبو جَعْفَرٍ مُحَمَّدُ بن عَلِیّ (عَلَیْهِمَا السَّلاَمُ) : خَطَبَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ عَلِیٌّ علیه السلام النَّاسَ بَعْدَ أَنِ اسْتَخْلَفَ بِسِتَّةِ أَیَّامٍ، فَحَمِدَ الله وَ أَثْنَی عَلَیْهِ وَ أَفَاضَ فِی الصَّلاةِ عَلَی رَسُولِ الله صلی الله علیه و آله و سلم، ثُمَّ قَالَ:
أَیُّهَا النَّاسُ إِنَّمَا مَبْدَأُ وُقُوعِ الفِتَنِ أَهْوَاءٌ تُتَّبَعُ وَأَحْکَامٌ تُبْتَدَعُ، یُخَالَفُ فِیهَا کِتَابُ الله تَعَالَی یَتَوَلَّی فِیهِ رِجَالاٌ فَلَوْ أَنَّ الْحَقَّ خَلُصَ لَمْ یَکُنِ اخْتِلافٌ وَلَوْ أَنَّ البَاطِلَ خَلُصَ لَمْ یَخَفْ عَلَی ذِی حِجَی، وَلَکِنْ یُؤْخَذُ مِنْ هَذَا ضِغْثٌ وَمِنْ هَذَا ضِغْثٌ فَیُمْزَجَانِ فَیَمْتَزِجَانِ هُنَالِکَ، اسْتَحْوَذَ الشَّیْطَانُ عَلَی أَوْلِیَائِهِ دُونَ الَّذِینَ سَبَقَتْ لَهُمْ مِنَ الله الْحُسْنَی، الیَوْمَ عَمَلٌ وَلاَ ثَوَابٌ، وَغَدًا ثَوَابٌ وَلاَ عَمَلٌ، کُونُوا مَفَاتَیْح الهُدَی؛ بِنَا نَفَی الله رَبَقَ الذُّلِّ عَنْ أَعْنَاقِکُمْ، وَبِنَا یَفْتَحُ وَیَخْتِمُ لا بِکُمْ.
وَاللهِ أَیُّهَا النَّاسُ لَقَدْ أَدْرَکْتُ أَقْوَاماً کَانُوا یَبِیتُونَ سُجَّداً لِلَّهِ وَقِیَاماً کَانَ صَرِیرُ النَّارِ فِی آذَانِهِمْ، إِذَا ذَکَرُوا الله مَادُوا کَمَا تَمِیدُ الشَّجَرَةُ فِی یَوْمِ الرِّیحِ العَاصِفِ.
أَیُّهَا النَّاسُ إنَّ الله حَدَّ حُدُوداً فَلا تَعْتَدُوهَا، وَفَرَضَ فُرُوضاً فَلا تَنْقُصُوهَا، وَأَمْسَکَ عَنْ أَشْیَاءَ لَمْ یُمْسَکْ عَنْهَا نِسْیَاناً بِلْ رَحْمَةً مِنَ الله لَکُمْ فَاقْبَلُوهَا وَلاَ تَکْلَّفُوهَا، حَلالٌ بَیِّنٌ وَحَرَامٌ بَیِّنٌ وَشُبُهَاتٌ بَیْنَ ذَلِکَ، فَمَنْ تَرَکَ مَا اشْتَبَهَ عَلَیْهِ فَهُوَ لِمَا اسْتَبَانَ لَهُ أَتْرَکَ، وَالْمَعَاصِی حِمَی الله فَمَنْ رَتَعَ حَوْلَهَا یُوشِکُ أَنْ یُوَاقِعَهَا (تیسیر المطالب فی أمالی أبی طالب؛ ص: ۲۷۱؛ نهج السعادة - الشیخ المحمودی؛ ج: ۱؛ ص: ۱۹۳)
۲- روایت امامزاده ناصرالحق در نهج البلاغه حکمت ۱۴۷
استاد دانشگاه یادآور شد: در کتاب تیسیر المطالب سید ابوطالب آملی این روایت امامزاده ناصرالحق را می خوانیم که به عنوان حکمت ۱۴۷ نهج البلاغه توسط نوه دختری ناصرالحق، یعنی سید رضی بیان می شود.
«وَ بِهِ قَالَ: أَخْبَرَنَا أبو عَبْدِ الله مُحَمَّدُ بن زَیْدٍ الْحُسَیْنِی رحمه الله تعالی، قَالَ: أَخْبَرَنَا النَّاصِرُ لِلْحَقِّ الْحَسَنُ بن عَلِیّ رَضِیَ الله تَعَالَی عَنْهُ، قَالَ: حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بن عَلِیِّ بن خَلَفٍ العَطَّارُ، قَالَ: حَدَّثَنَا عِیسَی بن الْحَسَنِ بن عِیسَی بن زَیْدٍ، عَنْ إِسْحَاقَ بن إبْرَاهِیمَ الْکُوفِی، عَنِ الکَلْبِی، عَنْ أبی صَالِحٍ، عَنْ کُمَیْلِ بن زِیَادِ النَّخَعِی، قَالَ: أَخَذَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ عَلِیُّ بن أبی طَالِبٍ رَضِیَ الله تَعَالَی عَنْهُ بِیَدِی وَ أَخْرَجَنِی إِلَی الْجَبَّانَةِ فَلَمَّا أَصْحَرَ تَنَفَّسَ الصُّعَدَاءَ ثُمَّ قَالَ: «یَا کُمَیْلُ بن زِیَادٍ! إنَّ هَذِهِ القُلُوبَ أَوْعِیَةٌ وَ خَیْرُهَا أَوْعَاهَا فَاحْفَظْ مِنِّی مَا أَقُولُ لَکَ. النَّاسُ ثَلاثَةٌ:
فَعَالِمٌ رَبَّانِیٌّ، وَ مُتَعَلِّمٌ عَلَی سَبِیلِ نَجَاةٍ، وَ هَمَجٌ رُعَاعٌ أَتْبَاعُ کُلِّ نَاعِقٍ لَمْ یَسْتَضِیئُوا بِنُورِ العِلْمِ، وَ لَمْ یَلْجَأُوا إِلَی رُکْنٍ وَثِیقٍ.
یَا کُمَیْلُ بن زِیَادٍ، العِلْمُ خَیْرٌ مِنَ الْمَالِ، العِلْمُ یَحْرُسُکَ وَ الْمَالَ تَحْرُسُهُ، وَ الْمَالُ تَنْقُصُهُ النَّفَقَةُ، وَ العِلْمُ یَزْکُو عَلَی الإنْفَاقِ، وَ العِلْمُ حَاکِمٌ وَ الْمَالُ مَحْکُومٌ عَلَیْهِ.
مَاتَ خُزَّانُ الأَمْوَالِ وَ الْعُلَمَاءُ بَاقُونَ مَا بَقِیَ الدَّهْرُ، أَعْیَانُهُمْ مَفْقُودَةٌ، وَ أَمْثَالُهُمْ فِی القُلُوبِ مَوْجُودَةٌ، هَاه هَاه إنَّ هَاهُنَا عِلْماً جمَّاً -وَأَوَمَأَ بِیَدِهِ إِلَی صَدْرِهِ- لَوْ أَصَبْتُ لَهُ حَمَلَةً، بَلْ أَصَبْتُ لَهُ لَقِناً غَیْرَ مَأْمُونٍ مُسْتَعْمِلاً آلَةَ الدِّینِ لِلدُّنْیَا یَسْتَظْهِرُ بِحُجَجِ الله عَلَی خَلْقِهِ وَ بِنِعَمِهِ عَلَی عِبَادِهِ، أَوْ مُنْقَاداً لِلشَّکِّ یَنْقَدِحُ الشَّکُّ فِی قَلْبِهِ بِأَوَّلِ عَارِضٍ مِنْ شُبْهَةٍ، لاذَا وَ لاَ ذَاکَ أَقَمْنَ، أَوْ مَنْهُوماً بِاللَّذَّاتِ، سَلِسَ القِیَادِ للشَّهَوَاتِ، أَوْ مُغْرَماً بِالْجَمْعِ وَ الادِّخَارِ لَیْسَا مِنْ رُعَاةِ الدِّینِ، أَقْرَبُ شِبْهاً بِهِمَا الأَنْعَامُ السَّائِمَةُ، کَذَلِکَ العِلْمُ یَمُوتُ بِمَوْتِ صَاحِبِهِ، اللَّهُمَّ بَلَی لاَ تَخْلُو الأَرْضُ مِنْ قَائِمٍ بِحُجَّةٍ کَیْلا تُبْطَلُ حُجَجُ الله وَبَیِّنَاتِهِ أَوْلَئِکَ الأَقَلُّونَ عَدَداً الأَعْظَمُونَ عِنْدَ الله قَدْراً، بِهِمْ یَدْفَعُ الله عَنْ حُجَجِهِ حَتَّی یَرُدُّوهَا إِلَی نُظَرَائِهِمْ وَیَزْرَعُوهَا فِی قُلُوبِ أَشْبَاهِهِمْ، هَجَمَ بِهِمُ العِلْمُ عَلَی حَقِیقَةِ الأَمْرِ فَاسْتَلانُوا مَا اسْتَوْعَرَهُ الْمُتْرَفُونَ، وَ أَنِسُوا بِمَا اسْتَوْحَشَ مِنْهُ الْجَاهِلُونَ، صَحِبُوا الدٌّنْیَا بِأَبْدَانٍ أَرْوَاحُهَا مُعَلَّقَةٌ بِالْمَحَلِّ الأَعْلَی، أَوْلَئِکَ خُلَفَاءُ الله فِی أَرْضِهِ وَالدُّعَاةُ إِلَی دِینِهِ، هَاه هَاه شَوْقاً إِلَی رُؤْیَتِهِمْ وَأَسْتَغْفِرُ الله لِی وَلَکَ. إذَا شِئْتَ فَقُمْ.» (تیسیر المطالب فی أمالی أبی طالب الآملی، ص: ۲۰۳؛ نهج السعادة - الشیخ المحمودی؛ ج ۱؛ ص: ۴۱۴)
انتهای پیام. /
نظر شما